Voor De Standaard schreef ik een stuk over de grens tussen zelfzorg en zelfzucht. Want waar ligt die eigenlijk?

Volgens het internet is het een van ’s werelds beste dingen: een avond je plannen cancelen. Ineens is heb je tijd om te besteden, precies zoals je dat zelf wilt. Het is zelfs beter dan een normale vrije avond, juist vanwege het onverwachte karakter. Of een ander, blijkbaar universeel, genot: de telefoon laten overgaan totdat je het gesprek hebt gemist. Even niemand spreken, gewoon omdat je er geen zin in hebt. Heerlijk toch?

De afgelopen jaren is het steeds gebruikelijker te worden om dingen te doen, of juist te laten, voor je mentale welzijn. Je moet grenzen stellen. Mensen die te veel van je vragen moet je uit je leven bannen. ‘Selfcare’ is een prioriteit. Maar wat als die focus op zelfzorg ons vervelendere mensen maakt?

Het stuk staat achter een uitstekende betaalmuur, maar is te lezen met het invoeren van een mailadres (of natuurlijk met een abonnement). Alleen al de moeite vanwege de illustratie van Trui Chielens.

Leuk: paginavullend in de papieren krant!