Dag lezer,

Sommige dingen voelen illegaal, maar zijn het niet. Op het internet zijn voldoende lijstjes te vinden (bijvoorbeeld ‘het inhalen van een politieauto’, ‘een sample eten maar het eten niet kopen’). Laatst had ik zo’n ervaring bij de bibliotheek. Ik zocht een boek in de catalogus op, en kon het niet laten om ook even mijn eigen boeken te checken – ze zijn beschikbaar én regelmatig uitgeleend bij de bibliotheek Noord-Veluwe. Ik kwam er ook achter dat de catalogus een sterrensysteem heeft, én dat ik mijn eigen boeken sterren kan geven. Snel zocht ik mijn twee romans op, drukte twee keer op de vijf sterren, en keek daarna om me heen of niemand me gezien had. Gelukkig is de bibliotheek een rustige plek.

Iets anders wat ik altijd een beetje clandestien vind voelen, is het online ondertekenen van contracten. Met een klik zet je een paraaf, en dat voelt wel heel eenvoudig – waar zijn die gekke halen die mijn handtekening altijd heeft? Toch heb ik ook dat twee keer gedaan deze week. Het tweede contract was voor De Standaard – inmiddels ben ik er zo bekend dat ik moest worden opgenomen in de administratie. (Niet dat dat betekent dat ik nu een contract heb om een bepaald aantal stukken per jaar aan te leveren – in principe schrijf ik nog steeds freelance, alleen is het nu wat makkelijker voor de administratie om me uit te betalen.)

Het tweede contract dat ik tekende was bij Uitgeverij Prometheus. De roman waar ik nu aan werk heeft eindelijk een echt contract en een heuse deadline. Die deadline staat op 1 juli 2025. Dat betekent niet dat het boek dan in de winkels ligt, maar dat dat hopelijk in najaar 2025 het geval is. Ook nu kon alles met een online krabbel weer geregeld worden.

Of dat boek vijf sterren gaat krijgen is natuurlijk even afwachten – maar wees niet verbaasd als je me volgend najaar bij de bibliotheekcomputer ziet terwijl ik schichtig om me heen kijk. Op de een of andere manier vinden bibliotheekbezoekers mijn boeken echt fantastisch.

Liefs,

Else

Troep of treasure

Voor De Standaard schreef ik een stuk over online shoppen, nadat ik cadeautjes had besteld bij een webshop van een vrouw die na vier jaar toch stopte met het maken van sieraden. Leuk, dacht ik, een vrouw in de buurt en ook nog eens een kleine ondernemer! Maar toen kwam het verzendbewijs: de sieraden kwamen met een containerschip uit China, verschepen zou minstens zeven weken duren.

Met nieuwe ogen keek ik naar de site – nu naarstig op zoek naar de annuleringsvoorwaarden. Was die vrouw AI-gegenereerd? Waarom had ik de positieve reviews op de site zelf vertrouwd en niet wat verder gegoogeld? Waarom kan ik, toch een ervaren online shopper, troep en treasure niet meer van elkaar onderscheiden? En waarom is die misleiding eigenlijk niet verboden? Over mijn zoektocht en goede voornemens kan je hier meer lezen.

Vakantie in eigen hoofd

Mijn verlof is begonnen, en dat betekent dat ik veel in de hangmat lig en boeken lees. Toegegeven, een heel aantal boeken gaat over babyslaappatronen, maar ik heb gelukkig ook tijd voor romans.

Een goede tip voor iedereen die net als ik in Nederland is en alleen mentaal op reis gaat, is Boekhandel in de bergen van Alba Donati. Over een vrouw die, inderdaad, een boekhandel begint in de Italiaanse Alpen. Als je van boekhandels en bergen houdt, en af en toe fantaseert dat je waarschijnlijk wel in een boekwinkel zou werken als het leven iets anders was gelopen, is dit het ideale leesvoer.