De eerste keer doe ik niet open. Het geknerp van het grind waarschuwt me, ik verschuil me in de keuken en wacht tot er niemand meer voor de deur staat. De tweede keer ben ik minder oplettend. Toevallig sta ik in de gang, het oude brood al in mijn handen. Ik zie Harry van twee huizen verder duidelijk door de ruiten, al zit er een grijze, vettige laag over het glas. 

‘Ik kom namens de gemeente,’ zegt Harry.
‘O,’ zeg ik, en ik leg het brood op het gangkastje dat Arnie’s moeder me heeft gegeven nadat zij en ik uit elkaar waren gegaan. Ze vond dat ik te weinig meubels had en noemde het huis ‘net een leeggeroofd mausoleum’.
‘Het is nu toch alweer even geleden,’ zegt Harry. ‘Je weet wel. Het ongeluk.’

Ik zwijg, kijk hem alleen maar aan.
‘In ieder geval moet er iets aan de tuin gebeuren.’ Hij recht zijn rug. ‘We hebben het al eerder gezegd. Dit is geen goed aanzicht voor de buurt.’
‘Het is mijn tuin.’
‘Bij ernstige nalatigheid van het onderhouden van privébezit mag de welstandscommissie een verordening doen.’ Hij benadrukt elk woord. Misschien heeft hij geoefend.
‘En wat houdt dat in?’
‘Dat je wat aan de tuin moet gaan doen. Je ziet zelf toch ook wel…’ Hij aarzelt even, Harry met zijn grijze snor en donkerblauwe pak, alsof hij zich ineens afvraagt of hij zijn tijd hier niet verdoet en beter kan weglopen.
‘Je ziet toch zelf ook wel dat dit er niet uitziet. Huur een tuinman, iemand om de rommel op te ruimen.’
Ik wil de deur dichtdoen, maar Harry zet zijn voet op de drempel. Hij is gestuurd, realiseer ik me, hij kan nu niet zomaar weglopen.
‘Ik ben niet de enige die dit vindt. We ergeren ons al maanden aan de zwarte zooi. Ruim het gewoon op. Dat is alles. Je hoeft echt geen kunstwerk van je tuin te maken, als die rotzooi maar weg is. Net als die verdomde kraaien. Ze schijten alles onder.’
‘Oké.’
Ze moeten dit besproken hebben. Ik heb ze zien kijken, de laatste weken. Janet met haar kinderwagen, die zucht als ze langs de voortuin loopt. Ina die hoofdschuddend langsloopt. En dan degenen van wie ik de namen nooit heb geleerd – ze laten hun blik over het huis glijden en hun gezicht vertrekt. Ik kan me voorstellen hoe ze dit hebben besproken, tijdens verjaardagen en de jaarlijkse buurtbarbecue: ‘Er moet nu toch echt iets gebeuren.’ Harry die zich opoffert voor de goede zaak.
‘Ik meen het. Je kan een boete krijgen.’
‘Oké,’ zeg ik weer. Nu doe ik de deur wel dicht, duw het hout tegen zijn leren Oxfords. Die droeg ik zelf ook toen ik nog een baan had.
Wanneer Harry zich omdraait kijk ik naar de kraaien. Een zwartgevederde familie in een grijsgeblakerde boom.

*

Het volledige verhaal ‘Kraaien’ is te lezen op de site van literair tijdschrift Revisor.