Ineens is ze er. Pa heeft niet gebeld of gemaild. Die eerste keer staat ze in de keuken als hij binnenkomst.

‘Ha pa,’ roept Jonas door de open deur. Een licht briesje waait naar binnen, maar het is niet genoeg om de zweetplekken op zijn overhemd te laten verdwijnen.

‘Wat ben je vroeg!’ hoort hij uit de woonkamer. ‘Kom binnen, ik kom eraan.’

Jonas stapt de gang in. Het ruikt anders dan normaal. Hij kan de geur niet helemaal plaatsen – misschien komt het door de warmte – maar pas een half uur nadat hij binnen is realiseert hij zich dat hij schoonmaakmiddel ruikt.

‘Ik heb nog niks besteld, maar ik dacht dat we vanavond misschien sushi konden doen. Of Vietnamees. Even wat anders dan dat eeuwige Chinees.’

‘Nee, nee.’ Die wielen van zijn vaders rolstoel piepen wanneer hij de gang in komt gedraaid. ‘Ik heb wat beters. Wat dacht je van Thais?’

‘Prima.’

Jonas geeft hem een kus op zijn wang. De eerste keer dat hij dat deed hield hij zijn ogen stijf dichtgeklemd – alsof het dan anders zou voelen. De hechtingen hebben streepvormige littekens over zijn vaders gezicht gemaakt en de huid die op zijn hoofd gestikt is heeft ook bulten waar geen hechtdraden hebben gezeten. De lappen vel lijken altijd te roze of te wit. Het gat bij zijn neus laat mensen het meest schrikken: een onverwachte krater in een gebied vol bergen. Inmiddels kan Jonas naar hem kijken zonder hem echt te zien.

Het hele verhaal ‘Held’ is te lezen in Absint #14, 2015.