Trefzeker als een knockout

Alex Boogers is geen auteur die bij het grote publiek veel bekendheid geniet. Dat heeft hem eerder al eens tot het besluit gebracht te stoppen met schrijven: hij vond dat er toch niets mee te verdienen viel omdat zijn boeken te weinig media-aandacht kregen. Boogers heeft zijn belofte niet waar gemaakt, tot groot geluk van de lezer. Alleen met de goden is een juweel van een roman. Boogers zelf noemt zijn coming-of-age-roman het ‘eindboek’ waarmee hij al zijn eerdere thema’s heeft gebundeld. Hopelijk betekent dit niet weer het einde van zijn schrijverschap – want zelfs na vijfhonderd pagina’s van Boogers’ nieuwste roman wil je meer.

In Alleen met de goden is de hoofdrol voor Aaron Bachman. Zijn vader, papa Leeuw, vertelt de jonge Aaron dat hij een leeuwenwelp is. Maar als er een vreemde man dood in de deurenopening ligt is Aarons jeugd als welp in één klap voorbij. Zijn vader belandt in de gevangenis en zijn moeder blijft verbitterd achter met zijn schulden. Aaron weet dat hij moet leren brullen, leren vechten, maar hoe doe je dat als niemand naar je luistert? Hoe ontworstel je je aan een omgeving die je alleen maar naar beneden wil trekken? In de autobiografisch geladen coming-of-age-roman Alleen met de goden doet Alex Boogers verslag van het gevecht van Aaron – zowel letterlijk als figuurlijk. Van een bedeesd jongetje dat gevechten liever vermijdt groeit Aaron op tot een kickbokskampioen. Hij begint met kickboksen zodat hij zijn school kan betalen, ook al zijn de meeste leraren op de mavo hem liever kwijt dan rijk. Alleen muziekleraar Broere ziet iets in Aaron. Als Aaron aan Broere bekent dat hij af en toe schrijft ziet Broere een kunstenaar in hem, maar Aaron zelf vindt die gedachte absurd:

‘Misschien begreep Broere niet dat ik niet van plan was om een verhaal te maken. Mijn vader had het vaak genoeg gezegd: niemand zit op je te wachten, niemand is geïnteresseerd in wat je doet, en je hoeft niet te verwachten dat iemand bereid is om iets voor je te doen. Broere had het over boeken, literatuur, muziek en kunst.

“Ik weet dat je het in je hebt,” zei Broere. “Je verzet je ertegen. Misschien moet je dat opgeven. Laat het los, Bachman. Wat maakt het uit? Je schrijft, en als het niks is, of niks wordt, dan is het niks.”’

Aaron vecht niet alleen tijdens het kickboksen. Hij vecht tegen wat hem al jaren is verteld: dat niemand op hem zit te wachten, dat hij nooit méér zal worden dan een jongetje uit een naamloos gaat. En uiteindelijk vecht Aaron ook voor de liefde: voor de liefde van zijn moeder en de liefde van zijn vriendin Nadine, al blijft het voor Aaron moeilijk om zijn liefde te tonen.

Alleen met de goden bevat ongetwijfeld autobiografische elementen. Net als Aaron Bachman heeft Alex Boogers (let op de initialen) een carrière gemaakt als kickbokser en is hij van een jongetje uit een ‘naamloos gat’ een schrijver, een kunstenaar, geworden. En ook Boogers jeugd verliep niet vlekkeloos: zijn biologische vader heeft hem nooit erkend, zijn pleegvader belandde in de gevangenis. Misschien dat een minder dan perfecte jeugd voor een schrijver inderdaad een geschenk is: Boogers weet van deze tragische gegevens een meesterwerk te maken. De roman wordt nergens sentimenteel, mede te danken aan Boogers’ heldere en nuchtere stijl. Boogers’ schrijven doet denken aan Hemingway:

‘Hemingway vocht met zijn verhaal, met zijn personages, met zijn zinnen    en woorden. Hij smeet ze op papier, ogenschijnlijk achteloos, maar elke keer met de trefzekerheid van een samoerai die met een zwaaiende beweging zijn tegenstander uitschakelt.’

Boogers is, net als in zijn eerdere boeken, recht voor zijn raap, raak, rauw, no-nonsense. Net als Hemingway lijkt hij moeiteloos zijn verhaal op papier te zetten. De personages staan vanaf de eerste pagina als een huis en het lijvige boekwerk blijkt een echte page-turner. Boogers heeft geen spectaculaire gebeurtenissen nodig om de spanning vast te houden: de spanning vloeit direct voort uit zijn krachtige manier van vertellen.

Dat Boogers de aandacht van het grote publiek méér dan verdient weet hij zelf ook, getuige zijn eerdere belofte om het schrijven op te geven. Alleen met de goden bevestigd dit alleen maar: het boek is een potentiële bestseller. De roman laat het beeld zien van een auteur die wel wíl stoppen, maar het niet kan. Zoals Aaron het zegt:

‘Wat ik ’s nachts in mijn schriften schreef, de beelden die zich opdrongen, en die ik moest beschrijven, omdat ze me anders niet met rust lieten, was een vreemde afwijking die ik het liefst wilde verliezen.’

Boogers is zijn afwijking niet kwijtgeraakt. Gelukkig. Hopelijk volgen er meer eindboeken van zijn hand.

Alex Boogers, Alleen met de goden. Uitgeverij Podium, 2015.